Nu ik bijna een maand weg ben, is het tijd voor een verhaaltje. Mijn vriendin Helene, met wie ik samen reis, schrijft ook een blog over onze reis die jullie hier kunnen vinden: helene88.reismee.nl. In mijn blog zal ik niet schrijven waar we allemaal precies zijn geweest, maar in plaats daarvan meer focussen op aparte dingen die ik hier meemaak.

Amsterdam - Cuba

De reis begon met een vlucht in stijl. Eerst naar Madrid met een prima vliegtuig om vervolgens over te stappen op een vliegtuig met eigen entertainment system naar Havana. Tenminste, dat dachten we. In het vliegtuig loop je meestal eerst langs de business class, maar in ons vliegtuig bleek er ook nog een 3e klasse te zijn. Misschien voor de Cubanen, dachten we. Helaas bleek het vliegtuig ook nog een 4e klasse te hebben waar wij plaats mochten nemen. Met een (ja 1!) ruisende tv per 50 passagiers die non-stop slechte spaanse films afspeelde. Met stinkende Cubanen op de stoelen voor en achter ons kon het avontuur beginnen. Gelukkig hadden we een lonely planet bij ons.

Politiek, tekenen, en rekenen in Cuba

Eenmaal aangekomen in de wondere wereld van het communisme bleek al snel dat iedereen hier goed onder de plak zit. Internet is er bijna niet, tv-kabels die buitenlandse zenders brengen, worden door de overheid opgespoord en doorgeknipt en tv-debatten van Chavez worden onderbroken als de oppositie aan het woord is. Ondanks dit alles is de bevolking vrij goed op de hoogte van wat er in de wereld gaande is. Ook al zouden de locals misschien wel wat verandering willen zien, overheerst toch vooral de angst voor de regering om er ook daadwerkelijk wat aan te doen. Men hoopt vooral op geleidelijke verandering of toch dat ene plekje bij de jaarlijkse loterij om naar de V.S. te mogen.

Mocht het ze echter niet lukken om weg te komen, dan moeten ze er maar het beste van maken. Deze instelling zie je bij veel Cubanen. Bijna iedereen heeft wel een of ander baantje van de overheid gekregen en is ergens mee bezig. Zo waren een heleboel mensen met machettes het gras aan de kant van de weg aan het maaien, staan er in een museum 4 mensen om allemaal een ander stukje van je kaartje te controleren, en kwamen we ene Pedro Luiz tegen die 3 dagen in de week een enorme prehistorische rotsschildering bijkleurt omdat anders de kleuren vervagen.

Gelukkig gaat er ook heel veel goed in het land. Zo is iedereen erg trots op de scholing. Hier hebben we iets van mogen proeven. Zo hebben ze als je een fles water (1.5 CUC) en een pakje koekjes (1.5 CUC) koopt, een rekenmachine nodig. Als je dan vervolgens met 20 CUC betaalt, is helemaal het einde zoek. Gelukkig doen de zakjappaners hun werk en hebben we daar verder geen problemen gehad. Tenminste, totdat we aankwamen op het vliegveld.

Voordat we naar het vliegveld gingen, hadden we keurig berekend hoeveel geld we nog moesten betalen en hoeveel we nog over zouden houden. Zo stonden we met onze laatste geld in de vliegveld-supermarkt en hadden we voor precies 4,10 snickers en granenrepen gepakt. Eenmaal bij de kassa keek de caissiere er even goed naar en zei: 9 CUC. Wat voor een berekening daar aan vooraf ging, weet ik niet, maar we raadde hem aan de prijzen even te checken. Dit deed hij dan ook na wat gereken van zijn kant was hij er uit; 3,20 CUC.

Hagenezen in Mexico

In Mexico zijn we weer in de kapitalistische wereld terecht gekomen. Grote billboards, mega resorts, en hele dikke mensen (Amerikanen en Mexicanen). Op een eilandje voor de kust kwamen we echter ook 2 Hagenezen tegen. Ze vertelden dat ze morgen weer terug gingen, na 2 jaar te hebben gereisd. Op zo´n moment probeer je natuurlijk iets van hun ervaringen mee te krijgen en zelf wat te vertellen over Nederland. Maar wat is er eigenlijk de afgelopen 2 jaar gebeurd in Nederland? Verder dan dat Ajax 2 keer kampioen is geworden, kwam ik niet. We vroegen of ze nog nare dingen hadden meegemaakt op reis. Hun antwoord: nee gelukkig niet, en ze hadden verder eigenlijk ook niets gehoord van andere mensen. Behalve dan twee Zweden die in Argentinie een mes op hun keel kregen, een stelletje wiens kamer was leeggeroofd, en een meisje in Mexico die werd vastgehouden en elke dag haar pinpas leeg moest trekken. Ach, met de Hagenezen was het 2 jaar goed gegaan, nog 1 dagje strand voordat ze terug zouden vliegen naar Nederland. Laatste buitenlandse maatschappij die ze namen? De ADO bus naar het vliegveld.

Jasper (mede mogelijk gemaakt door de spellingcheck van Helene)